Page 22 - Reflexsje Św. Józefie

Dla ks. Józefa Marello była to ważna wiadomość, która doprowadzi go do duchowości józefickiej
o czysto kościelnym charakterze. Ta duchowość józeficka ukazała sie w szkicu Stowarzyszenia
św. Józefa promującego sprawy Jezusa (zob. List nr 83), będącego pierwszym krokiem
powstania naszego Zgromadzenia.

ŚWIĘTY JÓZEF, PATRON KOŚCIOŁA POWSZECHNEGO

Patronat św. Józef został ogłoszony 8 grudnia 1870 r. przez Piusa IX za pośrednictwem Świętej
Kongregacji Obrzędów dekretem Quemadmodum Deus, ogłoszonym podczas uroczystej Mszy
św. w Bazylikach św. Jana na Lateranie, św. Piotra na Watykanie i Matki Bożej Większej. Jest to
dekret, który według św. Jana XXIII „otworzył żyłę bardzo bogatych i cennych inspiracji
następcom Piusa XII” (List Apostolski św. Józefa Patrona Soboru Watykańskiego II, 19 marca
1961 r.).

Ogłoszenie dekretu ma charakter przygodowy. W tym czasie dokumenty papieskie zostały
poddane kontroli rządu włoskiego, a Pius IX legalnie wymknął się spod kontroli rządu,
posługując się nie bullą ani listem papieskim, ale dekretem Kongregacji Obrzędów.

Jest to dokument, który stanowi prawdziwy punkt zwrotny. Podczas gdy we wcześniejszych
dokumentach Stolicy Apostolskiej św. Józef był określany co najwyżej jako „niepewny
małżonek Matki Bożej”, tu tytuł małżonka poprzedza tytuł „domniemanego Ojca”
jednorodzonego Syna Boga wszechmogącego. Dokument przedstawia również mały oficjalny
traktat o św. Józefie, odnoszący się do jego tytułów, wielkości, godności, świętości i misji
rozszerzonej na cały świat.

Postać św. Józefa została zilustrowana przez rolę, jaką patriarcha Józef odegrał w historii
zbawienia. Tym, czym Józef, syn starożytnego Jakuba, był w odniesieniu do naturalnego życia
Izraela, św. Józef był w odniesieniu do nadprzyrodzonego życia ludzi. Pius IX pisze: „Podobnie
jak Bóg umieścił Józefa, syna patriarchy Jakuba, na czele całej ziemi egipskiej, aby gromadził
pszenicę dla ludu, tak więc, tak z nadejściem pełni czasu, kiedy miał wysłać na ziemi jego
jednorodzony Syn, Zbawiciel świata, wybrał innego Józefa, z którego pierwszy był typem i
postacią, który uczynił go panem i głową swego domu i jego posiadłości, i wybrał go na stróża
swych głównych skarbów”.

Dekret podkreśla przede wszystkim wyjątkową godność świętego Józefa, „uczynionego przez
Boga, Pana i księcia swego domu i posiadłości, i wybranego na stróża skarbów Bożych”. Miał za
żonę Niepokalaną Dziewicę Maryję, od której narodził się z Ducha Świętego, nasz Pan Jezus
Chrystus, który raczył być uważany za syna Józefa między ludźmi i był mu poddany. Józef nie
tylko go ujrzał, którego tak wielu królów i proroków chciało ujrzeć, ale mieszkał z nim,
obejmował go i całował z ojcowską miłością; a ponadto karmił Tego, którego lud wierny miał
jeść jako chleb, który zstąpił z nieba, aby mieć życie wieczne. Ze względu na wielką godność, jaką
Bóg obdarzył tego najwierniejszego Sługę, Kościół zawsze okazywał najwyższą cześć i chwale
Świętemu Józefowi, po Dziewicy Bogurodzicy, Jego Oblubienicy, i jej ukrytej interwencji w
trudnych czasach.

2

2 Refleksje o sw. Józefie